Wanneer wordt zeep gebruikt?

Wanneer wordt zeep gebruikt?

Zeep wordt al vijfduizend jaar gebruikt. De eerste zepen stammen uit Babylon, waar een cilinder van klei uit de periode rond 2800 voor Christus een zeepachtige substantie bleek te bevatten. Uit hiëroglyfen blijkt dat de oude Egyptenaren reeds baadden en ook zeep gebruikten.

Waarom is groene zeep milieuvriendelijk?

Groene zeep is milieuvriendelijk. Groene zeep staat bekend als milieuvriendelijk en is 99% biologisch afbreekbaar. Het wordt gezien als een zachte manier van schoonmaken. Dit komt doordat er geen fosfaten, ammonia, parabenen, zuren of andere petrochemische ingrediënten in zitten. Het vormt geen gevaar voor je huid, of luchtwegen.

Hoe maak je een zachte groene zeep?

Het handige is dat je van zachte groene zeep vervolgens zelf prima vloeibare groene zeep kunt maken. De dosering staat op het potje met de zachte zeep: 3 eetlepels groene zeep oplossen in een emmer warm water van 8 tot 10 liter. Gebruik hiervoor eventueel een zogenoemde zeepklopper om de boel goed te mengen.

Wat is groene zeep voor uw badkamer?

Groene zeep is een perfect middel voor het ontkalken van je badkamer. Kalk in je badkamer is een vervelende bijkomstigheid van douchen. Door gebruik te maken van de juiste middelen hoeft kalk echter geen probleem te zijn. Natuurlijk kun je met groene zeep kalk in je badkamer verwijderen.

Hoe wordt zeep gemaakt in een zeepfabriek?

Zeep wordt gemaakt in een zeepfabriek. Zeep is een mengsel van loog (een hydrofiele stof, die zorgt voor de ‘kop’ van de molecuul) en verschillende vetten (hydrofoob, dat wordt de ‘staart’ van de zeepmolecuul). Loog wordt eerst opgelost in water, dit wordt dan erg heet. Dat wordt afgekoeld, waarna de vette stoffen erbij kunnen.

Wat is het zeepvlies?

Het zeepvlies bestaat uit twee lagen zeepmoleculen met een laag water ertussen, dus: een laagje zeep, een laagje water, een laagje zeep (figuur 2). De zeepmoleculen hebben, zoals gezegd, twee kanten: de hydrofiele kant die van water houdt (de kop) en de hydrofobe kant die niet van water houdt (de staart), zie figuur 3.