Is het inbrengen van een subcutane canule minder risicovol dan het inbrengen van een perifere IV canule?
Een subcutaan infuus is snel en gemakkelijk in te brengen en geeft minder risico’s dan een intraveneus infuus. Een ander voordeel is dat de canule/naald meerdere dagen kan blijven zitten, waardoor de cliënt minder vaak geprikt hoeft te worden. het gebied op de rug, tussen de schouderbladen.
Wat is de reden dat een perifeer infuus bij voorkeur distaal in de onderarm wordt geplaatst?
Via een infuus kan medicatie of vocht worden toegediend. Ook als een patiënt een centrale lijn heeft kan het nodig zijn om daarnaast een perifeer infuus in te brengen, bijvoorbeeld omdat een patiënt veel medicatie gebruikt, die niet tegelijkertijd via hetzelfde infuus kan of mag worden toegediend.
Is Huiddesinfectie nodig bij het inbrengen van een subcutane canule?
De Werkgroep Infectiepreventie (WIP) is van mening dat bij patiënten met een normale gastheerweerstand tegen infecties huiddesinfectie achterwege kan worden gelaten bij intramusculaire, veneuze en subcutane injecties, ook bij vaccinatie. Dit geldt eveneens voor bloedafname via venapuncties.
Hoe lang mag een subcutane canule blijven zitten?
– Het risico van infectie is bij subcutane toediening gering. 2 Vaak kan de naald 4-7 dagen blijven zitten voordat de huid rondom de insteekopening enige roodheid gaat tonen; dan kan een nieuwe naald op een andere locatie worden ingebracht.
Wat is de belangrijkste reden dat een perifeer infuus bij voorkeur in de dorsale zijde van de onderarm wordt geplaatst?
De infuuscanule ligt bij voorkeur in een ader in de onderarm. Wanneer het onmogelijk is om daar een vat aan te prikken, wordt een vat in de hand aangeprikt. De aderen van de hand zijn beweeglijker en daardoor is de kans op irritatie van de bloedvatwand, en daarmee flebitis, groter.
Wat is een indicatie voor het plaatsen van een perifeer infuus?
Indicaties. Er zijn meerdere indicaties (medische redenen) om een infuus te geven. Zo is het belangrijk dat de vochthuishouding op peil blijft bij patiënten die niet mogen eten, bijvoorbeeld ter voorbereiding op een operatie, of wegens aandoeningen van het maag-darmkanaal.