Inhoudsopgave
Waardoor wordt de respons op antistollingsmiddelen versterkt?
De werkzaamheid van de antistollingsmiddelen fenprocoumon en acenocoumarol worden door een groot aantal stoffen beïn- vloed waaronder vitamine K. Deze vitamine-K-wijzer informeert u over de hoeveelheid vitamine K in levensmiddelen en de gevolgen voor de werkzaamheid van uw antistolling.
Wat als je bloedverdunners slikt?
Het risico is dat een stolsel dat zo ontstaan is, kan losschieten en ergens anders een vat afsluit. Zo kan er een hart- of herseninfarct ontstaan. Stolsels in het lichaam kunnen ook ontstaan bij wervelingen in het bloed, bijvoorbeeld bij boezemfibrilleren of na het plaatsen van een nieuwe kunstklep.
Kun je een trombosebeen krijgen als je bloedverdunners slikt?
Het korte antwoord: ja, dat kan. “Als iemand bloedverdunners gebruikt voor de behandeling van trombose, longembolie of boezemfibrilleren, en diegene neemt de medicatie zorgvuldig alle dagen in, is de kans om trombose of longembolie te krijgen laag”, aldus dr. Gerdes.
Wat is de oorzaak van te dun bloed?
De oorzaak is vaak een tekort aan bloedplaatjes of een milde vorm van de ziekte van Von Willebrand. Bij deze laatste aandoening is er een tekort aan Von Willebrandfactor, dit is een van de stollingsfactoren die een rol spelen bij de bloedstolling.
Wat is het effect het gebruik van bloedverdunners met alcohol?
Het is daarom raadzaam om alcohol zoveel mogelijk te vermijden wanneer je bloedverdunners gebruikt. Net als alcohol hebben veelgebruikte pijnstillers zoals aspirine en ibuprofen een ‘bloedverdunnende’ werking. Ook mensen met leverproblemen lopen een verhoogt risico.
Welke bloedverdunners trombosedienst?
Sinds een aantal jaren zijn nieuwe antistollingsmiddelen beschikbaar. Het betreft de middelen dabigatran (Pradaxa®), rivaroxaban (Xarelto®), apixaban (Eliquis®) en edoxaban (Lixiana®).
Hoe lang moet je bloedverdunners gebruiken?
In sommige situaties, bijvoorbeeld bij bepaalde hartritmestoornissen en stollingsziekten, worden bloedverdunners levenslang voorgeschreven. In andere, zoals na een bloedklonter in het been (diepveneuze trombose of DVT) of een longembolie, worden ze voorgeschreven voor een periode van drie tot zes maanden.