Inhoudsopgave
Welke medicijnen zijn er voor de schildklier?
Een tekort aan schildklierhormoon is goed te behandelen met medicijnen. De standaard-behandeling van een te trage schildklier is het slikken van schildklierhormoon – levothyroxine (T4). Als de schildklier nog gedeeltelijk werkt, vult het schildklierhormoon het tekort aan.
Wat zijn de bijwerkingen van schildklier?
haaruitval en jeuk; menstruatieveranderingen – de menstruatie wordt meestal zeer licht of onregelmatig; vermoeidheid en spierzwakte; een zwelling van de schildklier (struma).
Welk medicijn bij hyperthyreoïdie?
Medicijnen bij hyperthyreoïdie. Eerst krijgt u een medicijn (meestal thiamazol ) waardoor de werking van de schildklier helemaal stopt. Als u erg veel klachten heeft van de hyperthyreoïdie, dan krijgt u de eerste zes weken ook een bètablokker (bijvoorbeeld metoprolol ).
Hoe behandel je hyperthyreoïdie?
De medicamenteuze behandeling van hyperthyreoïdie kan afhankelijk van de diagnose bestaan uit thyreostatica, radioactief jodium of thyreoïdectomie. Bij de ziekte van Graves heeft medicamenteuze behandeling met thiamazol, eventueel in combinatie met levothyroxine, in eerste instantie de voorkeur.
Wat zijn de bijwerkingen van L Thyroxine?
Bijwerkingen van thyroxine In te hoge dosissen kan thyroxine bepaalde bijwerkingen veroorzaken: opwinding, angst, slapeloosheid, gewichtsverlies, een snellere darmtransit, intolerantie voor warmte, beven, hoge bloeddruk en vooral hartkloppingen en hartritmestoornissen.
Welke geneesmiddelen zijn eerste keus bij combinatietherapie voor hyperthyreoïdie?
In het algemeen is de behandeling met schildklierremmers (thyreostatica) de eerste keus.
Wat zijn de symptomen van een Schildklierontsteking?
Typische klachten/symptomen zijn:
- een gezwollen en pijnlijke schildklier.
- pijn die uitstraalt naar de kaakhoeken en/of naar één of beide oren.
- koorts.
- pijn bij slikken.
- een verhoogde bezinking (BSE)
Hoelang duurt een schildklier ontsteking?
Gedurende een korte periode kunnen alle schildklierantistoffen verhoogd zijn, wat het onderscheiden van Hashimoto-thyreoïditis (zie verderop) moeilijk maakt. De meeste patiënten genezen binnen drie tot zes weken; soms duurt het enkele maanden, slechts zelden langer.